Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

Agnes Vogel · 2017-09-10 20:56:53

Parsknęłam śmiechem.
- Niczym prawdziwa kobieta stwierdze: "To nie ilość ubrań, a pojemność walizek jest problemem" - zaśmiałam się. - Jak wejdę to Ci pomogę - obiecałam podchodząc do drzwi.

Allison Hamilton · 2017-09-10 21:01:21

- Coś czuje, ze sie polubimy.- uśmiechnęłam sie.- Ja i walizki będziemy czekać

Agnes Vogel · 2017-09-10 21:03:46

Zaśmiałam się i rzuciłam coś na pożegnanie, wychodząc z pokoju.
No, przynajmniej nie muszę się obawiać, że moja współlokatora będzie jakaś nawiedzona, Allison wydała się w zupełności najnormalniejszą dziewczyną w tej Akademii.

Lükex Vogel · 2017-09-24 19:12:06

Wszedłem do pokoju Agnes, bardzo powoli i ostrożnie, w razie jakbym musiał się szybko wycofać. Na szczęście, Agnes była akurat sama w pokoju.
- Agaaa, musimy pogadać - jęknąłem na wstępie, wślizgując się do pokoju i zamykając za sobą drzwi.

Agnes Vogel · 2017-09-24 19:14:55

Wyjęłam słuchawki z uszu i spojrzałam na brata, marszcząc lekko brwi. Odszedł od komputera to jedno, ale przyszedł do mnie do pokoju? Mógł mnie zmusić do przyjścia do niego, ale tego nie zrobił, więc...
Chciał zostawić jak najmniej śladów, na swoją obecność tutaj.
- Kann deutsch? - zapytałam, podnosząc się z brzucha i siadając na łóżku.

Lükex Vogel · 2017-09-24 19:16:27

Skrzywiłem się, siadając obok siostry na materacu.
- Nie, nie jesteśmy w Niemczech. Angielski szlifuj - mruknąłem, czując lekki stres. Agnes musi wiedzieć, muszę ją uprzedzić i zmusić do wyjazdu przed rozpoczęciem roku.
- To poważna sprawa, Aga...

Agnes Vogel · 2017-09-24 19:20:11

Patrzyłam jak Lükex podciąga kolana pod brodę, gryząc się w wargi. To nie było u niego normalne, jeśli cokolwiek u mojego brata jest normalne.
- Mów w takim razie - zaproponowałam, widząc, że ta rzecz musi go strasznie trapić.

Lükex Vogel · 2017-09-24 19:25:09

Ugh, jak to powiedzieć? Kurwa, mogłem sms-a napisać... Nie, nie mogłem. Przecież sam jestem hakerem, który w pierwszej kolejności przeszukałby kartę pamięci telefonu bądź sieci.
Albo to już wysoki poziom spaczenia zawodowego, albo jestem po prostu wariatem.
- Agnes, to nie jest normalna szkoła - wydusiłem z siebie w końcu. - Jakiś czas temu... Przez przypadek zbłądziłem w podziemiach. Trafiłem tam do cholernie dziwnego pokoju z takim urządzeniem... Jak stary aparat, łapiesz? Nie, nie patrz tak na mnie, głupia...!
Ma minę jakby miała zaraz mnie wysłać do psychiatryka.
- Słuchaj, była tam taka dziewczyna. Powiedziała mi, że zostałaś tu zaproszona, bo jesteś jakimś Wybrańcem, i że umiesz przenosić się w czasie... Nie, nie przerywaj! Ona powiedziała mi to, ale też nie wierzyłem!

Desiree Vaughn · 2017-09-24 19:29:13

Twoją siostrzyczkę też mogę przekonać, że to prawda! Jakie traumatyczne wspomnienie wybierze, hm?

Agnes Vogel · 2017-09-24 19:30:45

- Lux, a kiedy ostatnio jadłeś? Jesteś bledszy niż zwykle, kiedy ostatnio byłeś na zewnątrz? - zapytałam z troską, przykładając dłoń do czoła chłopaka.

Lükex Vogel · 2017-09-24 19:33:42

- Cholera, Aga, nic mi nie jest! - warknąłem, wyrywając się. - Posłuchaj, przeniosłem się w czasie rozumiesz?! - powiedziałem podsinionym głosem. - Ty tez to umiesz, a dodatkowo jesteś Wybrana do złapania jakiegoś gościa, który jest w chuj niebezpieczny! Agnes proszę, uwierz mi, musimy stąd spadać!

Agnes Vogel · 2017-09-24 19:45:57

Zmarszczyłam brwi. Nie byłam poruszona tym, że klął, po angielsku najczęściej klął. Ale jego przerażenie, ten błysk w oczach... Byłam jego siostrą, wiedziałam o tym maluchu więcej niż on sam o sobie.
- Lux krasnoludku, uspokój się, okej? - zaproponowałam. - Jaki gość? Dlaczego jestem w niebezpieczeństwie?

Lükex Vogel · 2017-09-24 19:50:27

Wziąłem dwa głębokie wdechy.
- Nie jestem krasnoludkiem, sis - warknąłem. - A on... Nie wiem wiele, tylko tyle, że listy zostały wysłane do przodków osób, które raz uwięziły już tego gościa, ale on wróci i... Chcą to powtórzyć. On jest zły i zabójczy, dlatego jesteś w niebezpieczeństwie i... Musimy wracać, nie mogę pozwolić, by coś ci się stało...!

Agnes Vogel · 2017-09-24 19:56:01

Spojrzałam na brata poważniej.
Nie wiem, na ile mogę wieżyc rozemocjonowanemu nerdowi, nie wychodzącego ze swojego pokoju od trzech lat, który ma trudności z komunikowaniem się z innymi ludźmi...
Ale jeśli jakiś zły gość czyha na życie ludzi, to trzeba coś z tym zrobić.
- Lux, nie ma mowy - skwitowałam. - Spróbuję porozmawiać z jakimś nauczycielem, ale... Ktokolwiek mi grozi, albo grozi komukolwiek, powinien zostać ukarany... Skoro jestem osobą, która może go powstrzymać, to nie mogę się wycofać.

Lükex Vogel · 2017-09-24 19:58:29

Jasny gwint, TERAZ zebrało jej się na odpowiedzialność?!
- Aga, nie wkurwiaj mnie! - warknąłem. - To nie jest zabawa, ani żarty, ja poważnie przeniosłem się w czasie, a nie musiałem czytać tylu książek o fizyce kwantowej i twierdzeniu Einstein'a, by wiedzieć, że mieszanie w czasoprzestrzeni to cholerny idiotyzm!

Agnes Vogel · 2017-09-24 19:59:33

- Dobra, dobra, załapałam - kiwam głową. - Ale powinieneś ochłonąć. Prześpij się, czy coś, a ja poszukam kogoś z kim mogę to skonsultować, okej? - zaproponowałam.

Lükex Vogel · 2017-09-24 20:00:37

Syknąłem.
- Nie wierzysz mi... - stwierdziłem, wstając z łóżka. - Dobra, idź, ale nie bądź zdziwiona! Musimy uciekać Agnes, nie pozwolę by coś ci się stało! - zarzekłem się.

Agnes Vogel · 2017-09-24 20:01:25

Roześmiałam się, szczerze rozbawiona, jego obietnicą.
- Lux, z nas dwojga, to ja zawsze ratowałam młodszego braciszka... Idź spać, krasnoludku.

Lükex Vogel · 2017-09-24 20:02:43

- Nie Agnes! - uparłem się. - Pokażę Ci, już niedługo, że ja też cię uratuję! - zapewniłem i wyszedłem z jej pokoju, trzaskając drzwiami.
Cholerna, pieprzona, świrnięta...
Świat nie zasłużył na tak dobrego i oddanego sprawie człowieka, jak moja siostra!

Agnes Vogel · 2017-09-24 20:04:00

Westchnęłam ciężko, kiedy wyszedł. Próbowałam wszystko przetrawić, na spokojnie, ale...
Wstałam z łóżka i zmieniłam dresy na jakieś normalne ubranie, by wyjść z pokoju. Naprawdę potrzebuję z kimkolwiek o tym porozmawiać...

Agnes Vogel · 2017-10-29 16:39:42

Seth ostrzegł mnie bym nie odkładała kamienia, tym bardziej w pierwszych 24 godzinach od dotknięcia go, więc nawet do snu zostawiłam go na szyi. Allison już spała, kiedy dopiero położyłam się do łóżka. Od powrotu z przeszłości roznosiło mnie. Zaszyłam się z kamieniem w bibliotece i tam starałam się rozpracować co takiego może mi dawać, albo oznaczać. Nie dawało mi to spokoju. Przy okazji szukałam też jakiejś informacji o Joan Cline, albo Janie Vogel. Co się stało, że zmieniła swoje plany?
Choć gdy kładłam się do łóżka, myślałam tylko o tym by koszmary już mnie nie nękały. Z wahaniem zgasiłam światło przy łóżku.
- Agnes, dasz radę - szepnęłam do siebie. - Seth mówił, że powinny zniknąć. Masz cholerne dwadzieścia lat - stwierdziłam i zamknęłam oczy, jakby na upewnienie się w swoim postanowieniu. Dobrze, że Allison ma mocny sen.
Położyłam się i oddychając spokojnie starałam się zasnąć, nie zwracając uwagi na brak światła, które zawsze mi pomagało zasnąć bez snów. Nie żeby to był owocny sen, ale bez koszmarów.
Zaciskając palce na kamieniu na mojej szyi, zamknęłam oczy. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę jak śpiąca i zmęczona jestem.

Nie obudziłam się. Choć mój stan można było nazwać pełną świadomością. To było dziwne uczucie, tym bardziej gdy wszystko co mnie otaczało było jakby przykryte głęboką mgłą.
Jednak najważniejsze było to, że nie byłam sama.
Kobieta miała dziwny, niezdrowy odcień skóry, a wory pod oczami zdradzały skrajne wyczerpanie. Spojrzała na mnie z uśmiechem.
- Więc jesteś kolejnym Wybrańcem? - zaczęła. - Moje geny są dość silne... Masz takie same oczy...
- Jesteś Jana? Ale... od dawna nie żyjesz - stwierdziłam, choć mój głos brzmiał niezwykle dziwnie. Jak słyszany przez radio, tak jak głos kobiety. Pokiwała tylko głową.
- Tak, Jana Vogel... I faktycznie nie żyję już od dawna...
Więc co tu robi? W moim śnie? No, może lepiej nie pytać na głos.
- W takim razie... Co ty robisz...? - zapytałam niepewnie, chcąc uniknąć pytania "jak".
- To tylko wiadomość - wyjaśniła (jakby miało mi to cokolwiek wyjaśniać). - Masz kamień ze sobą prawda?
Pokiwałam głową i spojrzałem na swoją pierś. Kamień nadal wisiał na mojej szyi, ale także... I na szyi Jany.
- Czyli Ty też...
- Czarny turmalin. Kamień Jasnowidzenia - odparła. - Dzięki niemu mogę widzieć się z tobą z przeszłości. Jesteś jedną z wizji jakie teraz mogę zobaczyć. Każda wygląda trochę inaczej, ale odbierze ją tylko Wybraniec... Który tak jak ja może widzieć przyszłość i przeszłość w każdej z możliwych rzeczywistości...
- Jana, do czego zmierzasz? - zapytałam lekko skołowana. Jakby życie nie było wystarczająco kołujące. Kobieta nie wydała się szczęśliwa przejściem do sedna sprawy, ale zachowała chłodny profesjonalizm.
- Do Ciebie.
- Możesz... rozwinąć?
- Nazywasz się Agnes Franziska Vogel, masz dwadzieścia lat i brata, Lükexa Floriana Vogela, tak?
- Tak, ale Jana...
- Lükex żyje?
Pytanie sprawiło, że zawahałam się i coraz bardziej pragnęłam by była to jawa w której mogę powiedzieć, że czuję się słabo.
- T-tak! Gdy widziałam go ostatnio...
- Dobrze, to mi wystarczy - odetchnęła. Nie widzimy się za późno...
- To przestaje być zabawne - przerwałam jej. - Dlaczego Lux ma być martwy, dlaczego w ogóle się widzimy, dlaczego...
- Oh, jesteś za bardzo podobna do mnie - jęknęła, łapiąc mnie za rękę.
Zobaczyłam jasną brunetkę, która uśmiechała się do mnie i mówiła coś niezbyt wyraźnie przez śmiech.
Gdy zamrugałam obraz zniknął, a Jana nie trzymała już mojej ręki.
- To twoja... twoja siostra?
- Holly - skinęła głową na potwierdzenie. - Została zabita, tuż przed uwięzieniem Jerome de Clare. Przez... Przez... Niego...
- To był jego plan wyprowadzenia Cię z równowagi, prawda? - upewniłam się słabo. Jana nie przytaknęła od razu. Zamiast tego znów ujęła moją rękę.
Zobaczyłam mój koszmar. Obraz był jak z zepsutego telewizora, ale i tak widziałam więcej niż chciałam. Krwawą plamę na środku podłogi. Kobietę w zakrwawionej sukni, która patrzyła z martwym wyrazem twarzy w sufit. Jej brzuch, jej wnętrzności... widziałam żebra dziewczyny, która ledwie chwilę temu wydała ostatnie tchnienie.
Chciałam się cofnąć, ale Jana zatrzymała mnie w żelaznym uścisku.
Chwilę później do sali, gdzie leżała martwa kobieta wpadła Jana. Sama miała na siebie suknie i z przerażeniem wpatrywała się w ciało siostry. Jednak to nie było zwykłe przerażenie. Ona widziała, że ją tu znajdzie. Mężczyzna, który za nią wpadł... Boże, to był profesor...
- Joan...!
- Roger, idź lepiej przygotuj resztę - przerwała Honestowi sucho, a głos jej nawet nie zadrżał. Profesor wybiegł, a zaraz potem obraz się rozmył, gdy Jana puściła mnie w końcu.
Spojrzałam na nią z niechęcią. Przynajmniej wiem, dlaczego tak źle wygląda.
- Jana, nie wiem co powiedzieć... przykro mi, ale...
- Kamień Jasnowidzenia to przekleństwo - powiedziała zimno, bez emocji. - Widziałam, jak Holly umiera. Zignorowałam to jednak, nie wierząc, że to się stanie. Poświęciłam się byciu Wybrańcem, swojemu życiu, a ona... Widziałam, że umrze. Ale nie wierzyłam i to był błąd.
- Co to ma w związku ze mną? I Lükexem...? - zapytałam słabo. Jean zacisnęła palce na kamieniu, jakby z wyrzutem.
- Jeśli zależy Ci na bracie... nie ignoruj żadnej wizji. Nie minie wiele czasu, a kamień zwiąże się z tobą, a wtedy będziesz widziała wiele. Wiele zła, które się nie wydarzy, wiele dobra, które nie będzie miało racji bytu... Ale nie ignoruj niczego. Zapisuj każdą wizję, nawet to. Wszystko jest ważne, rozumiesz?
- T-tak...
- Agnes!
- Rozumiem przecież! - zapewniłam ją. - Lükex jest dla mnie najważniejszy... Zrobię co mówiłaś, przysięgam - dodałam, sama nie wierząc co się działo.
Jana cofnęła się, powili znikając we mgle.
- Bądź bezpieczna. I nie rozstawaj się z kamieniem. Nigdy. Dobrze?
- Od tego zależy moje życie, prawda? - zauważyłam. Jana uśmiechnęła się dziwnie.
- Życie staje się niczym, gdy przyszłość wyda Ci się zbyt przerażająca - powiedziała cichym, dziwnym głosem, znikając.
Jednak nie było to ostatnie co widziałam.
Zobaczyłam pokój, ze ścianami z drewna. Z niskiego sufitu, opartego na belkach zwisała lina.
Na linie, pętla.
Na pętli wisiała kobieta.
Kobieta, którą była Jana.
Jana Vogel, umarła tego samego wieczoru, chwilę po rozmowie z przyszłością.

Poderwałam się z krzykiem z koszmaru, a głębokie oddechy nie nadążały za zaciśniętymi płucami. Dusiłam się własnym przerażeniem i łzami, trzymając kurczowo kamień.
Bałam się. Byłam dosłownie przerażona, a hiperwentylacja była tego następstwem.
Agnes, uspokój się... to tylko koszmar, to tylko...
Boże. To nie był koszmar.

Agnes Vogel · 2017-10-31 20:57:36

Czy bałam się spać?
Tak.
Czy musiałam spać?
Bo kilku dniach, gdzie nie chciałam nawet zmrużyć oka, a mój organizm przyjął więcej kofeiny niż był w stanie pomieścić, musiałam w końcu dać za wygraną. A kosztem mojej porażki były koszmary i wiedziałam o tym aż za dobrze.
Mimo niepokoju położyłam się na swoim łóżku. Allison jeszcze nie wróciła do pokoju, ale i tak zgasiłam lampkę. W pokoju zapanował półmrok. Zamknęłam oczy, ale zaraz je otwierałam przerażona tym co mogę zobaczyć. Upewniłam się, czy notes na moje "sny" leży na szafce nocnej, a potem trzymając się za kamień na piersi, znów zamknęłam oczy. Dam radę.

Klif. Czułam powiew wiatr we włosach, choć wiedziałam, że mnie tam nie ma. Rozejrzałam się, ale wszystkie moje ruchy były spowolnione. Jak zniszczony film na taśmie, był niewyraźny, tak ledwie widziałam oddalone fragmenty horyzontu. Jednak po górującej nad niewielkim miasteczkiem wieży kościelnej, poznałam Eastbury. Musiało więc to być całkiem niedaleko...
Prawie dostałam zawału, gdy znikąd pojawiły się jeszcze dwie postacie. Tutaj obraz stawał się niewyraźny i okropnie poruszony, jak na zdjęciach. Czasem jedna z postaci coś mówiła, ale nie było nic słychać, a czasem tylko się rozglądała.
To musiały być różne możliwości przyszłości, o których mówiła Jana...
Widziałam niewyraźne plamy, ale obie postacie zatrzymały się nad klifem. Jedna, była fioletową plamą, a w momentach, gdzie widziałam ją odrobinę wyraźniej mogłam tylko dostrzec opaskę na oko.
Druga postać siedziała u stóp fioletowej. Nie widziałam szczegółów, ale... Czułam od niej specyficzną energię. Podobną jaką czuć w całej akademii i... Tak, dziwnie znajomą, jak wtedy, gdy odnalazłam kamień w zegarze.
Chciałam się zbliżyć, jednak moje nogi zatopiły się w skalistym klifie. Mogłam ttlko obserwować obraz, który rozdzielił się na... kilka różnych wizji... Jedna zakładała, że obie postaci rozmawiają. Druga, że postacie po kilku chwilach znikają, ale ostatnia, ukazywała, jak fioletowa plama... zrzuca tą siedzącą postać w dół klifu...

Poderwałam się ze snu z cichym piskiem. Nie minęła nawet godzina. Bez opamiętania złapałam za notes i zapisałam wszystko, ze szczegółami. Potem, ignorując swój opłakany stan (który wielokrotnie widziałam u Luxa, gdy miał maraton gier przez kilka dni), wybiegłam z pokoju. Może i nikt jej nie lubi, ale dyrektorka musi o tym się dowiedzieć jak najszybciej.

Lükex Vogel · 2017-12-25 13:44:01

- Elo - rzuciłem, wbijając do pokoju Agnes i jakiejś tam laski na "A". Laski nie było, za to moja siostra stała w bieliźnie przed szafą.
Skrzywiony odwróciłem wzrok, bo mimo iż była moją siostrą widywałem ją już w dużo gorszych okolicznościach, nie koniecznie CHCIAŁEM na to patrzeć.
- Aga, za chwilę lekcje. Ogarnij się i zakładaj ciuszki, twój profesorek i tak nie zauważy różnicy - wywróciłem oczami, bez ceregieli podchodząc do jej biurka i szukając taśmy klejącej.

Agnes Vogel · 2017-12-25 13:58:59

Również się skrzywiłam i narzuciłam na siebie luźną bluzkę, którą trzymałam w dłoniach. Potem zaczęłam rozglądać się za jeansami i bluzą.
- Czego chcesz, Lux?

Lükex Vogel · 2017-12-25 14:02:14

- Jauć - parsknąłem. - Ale się oschła zrobiłaś. Psorek nie powiedział, że ładnie wyglądasz? - zgadywałem złośliwie, przeglądając szuflady. Potem westchnąłem zrezygnowany i zajrzałem do pudła pod biurkiem.
Może jakieś pamiętniczki, czy inne dzienniczki z wyznaniami miłości znajdę?

#26 2017-09-10 20:56:53

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#27 2017-09-10 21:01:21

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#28 2017-09-10 21:03:46

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#29 2017-09-24 19:12:06

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#30 2017-09-24 19:14:55

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#31 2017-09-24 19:16:27

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#32 2017-09-24 19:20:11

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#33 2017-09-24 19:25:09

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#34 2017-09-24 19:29:13

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#35 2017-09-24 19:30:45

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#36 2017-09-24 19:33:42

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#37 2017-09-24 19:45:57

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#38 2017-09-24 19:50:27

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#39 2017-09-24 19:56:01

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#40 2017-09-24 19:58:29

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#41 2017-09-24 19:59:33

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#42 2017-09-24 20:00:37

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#43 2017-09-24 20:01:25

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#44 2017-09-24 20:02:43

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#45 2017-09-24 20:04:00

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#46 2017-10-29 16:39:42

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#47 2017-10-31 20:57:36

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#48 2017-12-25 13:44:01

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#49 2017-12-25 13:58:59

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

#50 2017-12-25 14:02:14

Odp: Pokój Agnes Vogel (niegdyś wraz z Allison)

Stopka