Pokój Rogera Honesta

Roger Honest · 2017-12-07 00:42:56

Uśmiechnąłem się rozmarzony, patrząc na ukochaną i obdarowałem ją lekkim pocałunkiem, jednak zaraz się cofając. Przeciągnąłem się z cichym jękiem, by zaraz potem rzucić się na łóżko z westcbnieniem. Potem spojrzałem na Ren i poklepałem miejsce obok siebie.

Ren Endicott · 2017-12-07 00:47:49

Uśmiechnęłam się i dołączyłam do mężczyzny. Skuliłam się, chcąc zająć jak najmniej miejsca na łóżku. Była we mnie obawa, że nie będzie chciał abym się z nim stykała. Samo to, że mogłabym słuchać cichego bicia jego serca i spokojnego oddechu było by czymś cudownym.

Roger Honest · 2017-12-07 00:51:56

Pokręciłem głową. Ja widzę co ona chce zrobić, chce ukryć się na drugim końcu łóżka. Nareszcie, gdy udaje mi się przezwyciężać strach, dodatkowo z Ren, a ona odemnie ucieka?
- Nie ma mowy - mruknąłem i przyciągnąłem kobietę do swojej piersi, nosem dotykając naprężone w zaskoczeniu czoło Ren. - Nie spałem z nikim od tak dawna... nie uciekaj, dobrze?

Ren Endicott · 2017-12-07 00:58:12

Zaśmiałam się nerwowo i automatycznie przełożyła dłonie do jego piersi, aby czuć pod palcami każde uderzenie jego serca.
- Nie mam zamiaru, mój miły, nie chciałam być natarczywa - wytłumaczyłam, wiercąc się nieco. - Obawiałam się, że zbytnio się narzucam. - Uspokoiłam się, bicie jego serca było jak kołysanka. - Naprawdę, jestem w stanie pojąć, że przeszedłeś wiele... - dodałam ze smutkiem.

Roger Honest · 2017-12-07 01:01:56

- To ciekawe, bo sam tego nie pojmuję - przyznałem. - Mogłem być idealny, jednak dopiero teraz widzę jak wiele brakowało mi do ideału bez Ciebie... - westchnąłem. - Kilka razy chciałem mieć rodzinę... jednak nigdy nie dane mi było zostać jej częścią. Raz byłem tylko kochankiem. A raz to mnie kochno,choć nie byłem na to gotów... teraz sam nie wiem, czego chce, skoro leżę już tutaj z tobą...

Ren Endicott · 2017-12-07 01:09:12

Westchnęłam cicho, przyglądając się jego twarzy.
- Z czasem uda ci się to pojąć - szepnęłam. - Ale musisz dać sobie czas.
Zamknęłam powieki i wtuliłam twarz w jego pierś.
- Często jest to trudniejsze niż mogłoby się wydawać... A w szczególności gdy czas przestaje odbijać na tobie swoje piętno. Człowiek wtedy... Spowalnia.

Roger Honest · 2017-12-07 01:12:33

Poczułem jakbym w ramionach miał kawałek nieba. Wtulał się we mnie i nawet typowy dla tego pokoju chłód znikał.
- Cieszę się w takim razie, że mój czas spowalnia z tobą - wyznałem, obsypując ją całusami na jej zmęczenia i sennej twarzy.

Ren Endicott · 2017-12-07 01:19:01

Roześmiałam się mimo zmęczenia. Jego pocałunki miały w sobie mnóstwo energii!
- A mój z tobą - odparłam cicho, próbując unieść ciężkie powieki. - Aczkolwiek nie powinno się zastygać w bezruchu. Każdy człowiek powinien się rozwijać... - Wzięłam głęboki oddech. - W wieczności czas większego znaczenia nie ma - stwierdziłam z rozbawionym uśmiechem.

Roger Honest · 2017-12-07 01:21:40

- Ją też będę mógł spędzić z tobą? Jeśli tak, to zostańmy tutaj, zignorujmy obowiązki i bądźmy tylko dla siebie - zaproponowałem, schodząc z pocałunkami wzdłuż szczeczki i przechodząc na szyję.

Ren Endicott · 2017-12-07 01:27:58

Zatrzepotałam powiekami i odchyliłam nieco w bok głowę. Już nie było mi zimno, teraz zastanawiam się, jak to możliwe, że w ogóle było mi zimno. Gorąco rozlewało się po moim ciele od wewnątrz ale i również z zewnątrz. Podobała mi się ta pieszczota, choć zmęczenie po całym dniu dawało o sobie znać nie chciałam mu przerywać, jednak oczy same mi się zamykały.

Roger Honest · 2017-12-07 07:01:36

Zaśmiałem się cicho, gdy zobaczyłem jej walkę ze snem. Wróciłem do poprzedniej pozycji, całujac ją w czubek głowy.
- Zły moment... powinnaś iść spać, kochana - mruknąłem, sam zamykając oczy. - Dobranoc i śpij spokojnie...

Ren Endicott · 2017-12-07 08:08:06

- Dobranoc, Roger... - wyszeptałam.
Ze spokojem zamknęłam oczy, całkowicie odprężając się w jego ramionach. Właśnie tego potrzebowałam - dużej dawki bliskości.

Roger Honest · 2017-12-07 09:39:32

- Gavin! - krzyknąłem i zaraz usłyszałem tupot na schodach. Mój brat zbiegł ze strzelbą i posłał mi przerażone spojrzenie.
- Roger...
- Matka z Rose są w piwnicy? - zapytałem łapiąc za broń. Gavin machnął głową. Stanął po drugiej stonie okna, przyciskając do siebie strzelbę.
- Roger...
- Zaraz będą, Turnerowie po drugiej stronie wzgórza byli już atakowani, te dzikusy nas...
- Roger... ja się boję - pisnął. Spojrzałem na brata, który drżał przerażony. Spojrzalem na niego, z minimalną troską, której nie pozoliłem sobie wcześniej.
- Bądź dzielny Gavin - powiedziałem, a potem zaczęło się piekło, a Gavin krzyknął.
Jęknąłem, zaciskając dłonie. Gavin, Gavin, Gavin...? Dlaczego się nie uchyliłeś...?

Ren Endicott · 2017-12-07 09:54:46

Poderwałam się i spojrzałam wystraszona na mężczyznę.
- Co się dzieje? - spytałam, kiedy resztki snu zeszły z moich powiek. Lecz nie otrzymałam odpowiedzi, a jedynie kolejne głośne słowa i drgania jego ciała.
Spięłam się cała, a serce waliło mi jak szalone. Oparłam dłonie o jego ramiona i próbowałam go obudzić.
- Roger? Roger, proszę cię, obudź się. Roger? Proszę cię, Roger... - mówiłam coraz to bardziej zestresowana.

Roger Honest · 2017-12-07 10:02:17

Południowcy wbiegli i zaczęli strzelać. Zaciągnąłem rannego Gavina do kuchni, a sam zacząłem strzelać do najeźdźców. Jeden padł, ale kolejny strzał przeleciał mi koło ucha. Upadłem na podłogę, i położyłem się obok brata, który jęczał z bólu.
- Cii, będzie dobrze, Gavin... - warknąłem, a adrenalina buzowała. Ponownie podniosłem się i zacząłem strzelać, prawie na oślep. Wszędzie byli dzicy Południowcy. Wydawało mi się, że słyszę płacz Rose i krzyk ojca zza domu.
- Roger, Roger obudź się...
- Gavin, nie teraz, ja...
- Roger!
Złapałem głęboki wdech, jakbym wynurzył się z wody.

Ren Endicott · 2017-12-07 10:42:42

Odskoczyłam od niego jak poparzona gdy gwałtownie się obudził i usiadł na łóżku. Miałam wrażenie, że i moje i jego serce na sekundę stanęło, aby potem nagle zacząć bić zbyt szybko.
Trzęsącą się dłonią dotknęłam jego twarzy.
- Już dobrze, spokojnie - szepnęłam, uspokajając tym i siebie i jego.

Roger Honest · 2017-12-07 10:47:37

Potrzebowałem dłuższej chwili by oprzytomnieć na tyle, by zrozumieć gdzie jestem. Odetchnąłem, rozluźniając się pod dotykiem Ren.
- Wybacz... wojna secesyjna. Dom... - kręcę głową. - Dlatego mam pokój na takim odludziu...

Ren Endicott · 2017-12-07 11:46:55

Przyciągnęłam go do siebie, obejmując ramionami.
- Nie przepraszaj. - Pogładziłam go po plecach.
Przez chwilę trwaliśmy w ciszy. Czekałam aż jego serce zwolni, a oddech się uspokoi.
- Jesteś tutaj i jesteś bezpieczny - dodałam kojącym głosem.

Roger Honest · 2017-12-07 11:53:07

Westchnąłem ze słabym uśmiechem.
- Dziękuję, że przerwałaś - mruknąłem w jej ramię, wtulając się w smukłą szyję kobiety i samemu obejmując ją lekko.
- Obudziłem Cię... miałaś odpoczywać, a znów się obudziłaś... - westchnąłem ciężko.

Ren Endicott · 2017-12-07 11:55:56

- Dramatyzujesz - mruknęłam z lekka rozbawiona, uśmiechając się. - To przecież nic - stwierdziłam, w pełni odzyskując spokój. - To i tak więcej niż bym pewnie przespała sama.
Jego ciepły oddech łaskotał mnie w szyję, przez co mój uśmiech stał się szerszy.

Roger Honest · 2017-12-07 12:00:12

- Ale jednak... - westchnąłem i musnąłem jej szyję lekko ustami. - Wybacz. Jeśli będziesz chciała częściej tu spać... będę się starał uspokoić - obiecałem.

Ren Endicott · 2017-12-07 12:06:05

- Obiecuję cie nie niepokoić, bez odpowiedniego powodu - szepnęłam z powagą. - Na przykład chęci zobaczenia cie - zaśmiałam się. Odchyliłam się by na niego popatrzeć. - Wciąż odkrywam tajemnice twoich oczu. Zawsze były dla mnie zagadką.

Roger Honest · 2017-12-07 12:27:00

Zmarszczyłem brwi. Oparłem się o poduszke, patrząc na Ren.
- Moje oczy? Chyba nie rozumiem - przyznałem. - Jakie mają tajemnice...?

Ren Endicott · 2017-12-07 12:31:52

Podwinęłam nogi pod siebie i złapałam jego dłoń, a drugą ręką odkrywając kolana kołdrą.
- Hmm, one były... zamknięte. Tu chyba mogę uczyć słowa, że było tak zawsze. Czasem wręcz miałam wrażenie, że zamykają się na mnie. Teraz już wiem czemu. - Pokręciłam głową, zaciskając i rozluźniając palce. - A teraz powoli się uchylają i... - Uśmiechnęłam się. - Cieszy mnie to.

Roger Honest · 2017-12-07 12:39:40

Zaśmiałem się cicho, a koszmar dawno doszedł w niepamięć.
- Skoro nie mogę od ciebie oderwać oczu, to często są otwarte - odparłem, patrząc na Ren, z mimowolnym wygłodnieniem. W końcu leży obok mnie w samej piżamie... jak ma zareagować zdrowy mężczyzna?

#51 2017-12-07 00:42:56

Odp: Pokój Rogera Honesta

#52 2017-12-07 00:47:49

Odp: Pokój Rogera Honesta

#53 2017-12-07 00:51:56

Odp: Pokój Rogera Honesta

#54 2017-12-07 00:58:12

Odp: Pokój Rogera Honesta

#55 2017-12-07 01:01:56

Odp: Pokój Rogera Honesta

#56 2017-12-07 01:09:12

Odp: Pokój Rogera Honesta

#57 2017-12-07 01:12:33

Odp: Pokój Rogera Honesta

#58 2017-12-07 01:19:01

Odp: Pokój Rogera Honesta

#59 2017-12-07 01:21:40

Odp: Pokój Rogera Honesta

#60 2017-12-07 01:27:58

Odp: Pokój Rogera Honesta

#61 2017-12-07 07:01:36

Odp: Pokój Rogera Honesta

#62 2017-12-07 08:08:06

Odp: Pokój Rogera Honesta

#63 2017-12-07 09:39:32

Odp: Pokój Rogera Honesta

#64 2017-12-07 09:54:46

Odp: Pokój Rogera Honesta

#65 2017-12-07 10:02:17

Odp: Pokój Rogera Honesta

#66 2017-12-07 10:42:42

Odp: Pokój Rogera Honesta

#67 2017-12-07 10:47:37

Odp: Pokój Rogera Honesta

#68 2017-12-07 11:46:55

Odp: Pokój Rogera Honesta

#69 2017-12-07 11:53:07

Odp: Pokój Rogera Honesta

#70 2017-12-07 11:55:56

Odp: Pokój Rogera Honesta

#71 2017-12-07 12:00:12

Odp: Pokój Rogera Honesta

#72 2017-12-07 12:06:05

Odp: Pokój Rogera Honesta

#73 2017-12-07 12:27:00

Odp: Pokój Rogera Honesta

#74 2017-12-07 12:31:52

Odp: Pokój Rogera Honesta

#75 2017-12-07 12:39:40

Odp: Pokój Rogera Honesta

Stopka