Audytorium

Saint Ununquadium · 2017-10-05 21:46:41

- "musi mieć klasę i swoje zdanie, bo zginie marnie" - zacytowałem. - Po pierwsze to dwie rzeczy. Po drugie... Ale wymagania, na miarę typowej kobiety - parsknąłem śmiechem. - Hej, a może twój wybranek jeszcze się nie urodził? Patrz, psorek Reyes ma już swoje na karku, a nie widziałem na palcu obrączki. Psorek Honest to inna sprawa, bo o jego ewentualnym potomstwie krążą legendy miejskie...

Tara Russell · 2017-10-05 21:53:37

- Raczej wiejskie. Ja nie wiem skąd on się urwał. Z jakiejś choinki. Zakompleksiony narcyz. - Wywróciłam oczami po raz setny już chyba. - Poza tym, duży, ja jestem 100% kobietą, więc czemu bym nie mogła mieć wymagań jak typową kobieta? Masz jakieś wątpliwości? - Uniosłam oskarżycielsko brwi i oparłam dłonie na biodrach.

Saint Ununquadium · 2017-10-05 21:56:20

Uniosłem ręce nad głowę.
- Skąd, maleńka! Jestem pewien, że spotkasz swojego idealnego mężczyznę, już w krótce - zaśmiałem się krótko i przelotnie ucałowałem ją w czubek małej główki. - Jeśli to będę ja, to daj znać - zaśmiałem się i obracając na pięcie ruszyłem ku wyjściu.

Tara Russell · 2017-10-05 21:58:28

- Będziesz pierwszym, który się dowie, no chyba, że to faktycznie będziesz ty, to nie jestem pewna - zawołałam za nim rozbawiona. - Ale w to wątpię, duży - dodałam pod nosem.

Genevieve Montrose · 2017-11-16 22:29:16

Weszłam do audytorium nieco mniej pewnym krokiem niż zazwyczaj.
- Uwaga moi drodzy uczniowie. Ostatnio w naszej szkole miały miejsce dosyć nieprzyjemne, trudne oraz ciężkie zajścia. Niestety jeden z naszych uczniów oddał życie dla dobra sprawy. Uczcijmy pamięć Adaniela i pamiętajmy o nim. Pokażmy, że nie umarł na marne. Wygrajmy tą wojnę moi drodze.- odparłam poważnym tonem.- Dodatkowo chciałabym serdecznie powitać pannę Ren Endicott.- stwierdziłam, juz tylko ze zwykłej udawanej uprzejmości, już prawie schodziłam z podestu, gdy sobie coś przypomniałam.- A i w związku z tym, że ostatnimi czasy zrobiło się niezwykle niebezpiecznie, surowo zakazane są wszystkie nocne wyjścia gdziekolwiek. Każde wyjście do miasta nawet w weekend i w środku tygodnia, trzeba powiedzieć wcześniej jakiemuś nauczycielu. Może wybrać, któremu. Ktoś z rady pedagogicznej musi wiedzieć, jeśli przebywacie poza murami szkoły, i to tyczy się absolutnie wszystkich. Nie ma wyjątków. Będzie to bardzo skutecznie monitorowane, o wiele lepiej niż dotychczas. Dołożymy z nauczycielami wszelkich starań, abyście tej zasady nie łamali. Poproszę przekazać to panienkom Echo i Annabeth, które są aktualnie w naszym skrzydle szpitalnym. Życzcie im szybkiego powrotu do zdrowia.- powiedziałam zimnym tonem i wyszłam nawet nie czekając na jakiekolwiek reakcje uczniów.

Seth Reyes · 2017-12-05 00:34:51

Tłum uczniów zajmował audytorium, w końcu dodając temu miejscu życia. Podwinąłem rękawy swojej koszuli, zanim zdecydowałem się wejść do środka. Hałas był trochę przytłaczający, ale lubiłem to mimo wszystko. Brakowało mi bycia w ich wieku, choć biologicznie mieliśmy tyle samo lat.
Kątem oka zauważyłem Anges, ale starałem się nie skupiać na niej wzroku. Byle tylko iść na środek sali. Skup się, Reyes.
Stanąłem przy mikrofonie.
- Jestem już tu, jestem. - Chwilę trwało, gdy ludzie zaczęli się uciszać. Uśmiechnąłem się lekko. - Mam do ogłoszenia dwie rzeczy. Obie wiadomości są dobre, ale jedna powiązana z czymś złym. Dlatego od niej zacznę. Zdobyliśmy parę informacji dotyczących zamknięcia Jerome'a. Nie mogę wam opowiedzieć tego wszystkiego, bo to wiedza tylko dla Wybrańców, ale jesteśmy już na dobrej drodze.
Po sali przeszły szepty. Oczywiście, że to tłumaczenie im nie wystarczało, ale musiało. Nie moglismy sobie pozwolić na wyciek informacji. Ktoś mógłby być zdrajcą. Nie mogłem przestać ufać najbliższym ludziom związanym ze sprawą, ale nie oznaczało to, że miałem ufać wszystkim.
- Druga, radośniejsza informacja: jest grudzień. Część z was już wie, co to oznacza. - Rozejrzałem się po sali, by zobaczyć na części twarzy radość i ekscytację. - Już za tydzień rozpocznie się okres świąteczny, w którym Akademia nie będzie funkcjonowała tak samo, jak wcześniej. Przez kolejne dwa tygodnie dostaniecie więcej zasłużonego czasu dla siebie i będziecie mogli poznać świąteczne tradycje Akademii. A wszystko zakończy się tuż przed świętami dorocznym zimowym balem.
Kolejne szepty. Bal zawsze wzbudzał największe emocje. To była chyba jedna z niewielu takich ogromnych imprez w tym miejscu i ludzie zawsze na poważnie brali przygotowania do niego.
- Więcej rzeczy dowiecie się z rozpoczynającego okres świąteczny, mam nadzieję, że krótkiego przemówienia Madame Montrose. W wigilię następnego dnia po balu uczniowie będą mogli wyjechać. Nie tyczy się to oczywiście Wybrańców, którzy za to mogą zaprosić swoje rodziny. Teraz poprosiłbym o wyjście osoby niezwiązane ze sprawą Jerome'a. - Wszyscy niepotrzebni zaczęli wstawać. Poza jednym. Oczywiście. - Ty też, Hastings. Obudź się wreszcie - powiedziałem, a chłopak nagle jakby otrząsnął się z transu, rzucił spojrzenie Echo Donovan i ruszył do wyjścia. Ciekawe.
Sala opustoszała. Zostali w niej tylko Wybrańcy. Cała dwunastka. W tym Agnes. Tak, Agnes i inni. I Agnes.
Uspokój się.
Rozejrzałem się po twarzach dwunastki. Ren nadal mnie onieśmielała. W końcu ona była pierwszym Wybrańcem i zapewne wiedziała więcej, niż ja. Choć... ona też miała usuniętą pamięć.
- Znacie pojęcie paradoksu, prawda? Oczywiście, że znacie. - Zszedłem z mównicy. Do nich nie musiałem mówić przez mikrofon. Annabeth patrzyła na mnie pusto, za to Elliott z Tarą wyglądali, jakby ich coś nosiło. - Okazuje się, że to on jest dla nas kluczem do spokoju. A jak wywołać paradoks czasowy, który potrafiłby zamknąć Jerome'a w próżni na powrót? Potrzebny jest do niego on sam. A dokładniej jego teraźniejsze ja, musi spotkać się ze sobą z przeszłości i przyszłości. Oczywiście nie musimy sprowadzać każdej jego wersji, bo Jerome nie jest na tyle głupi, by na to pozwolić. Co ciekawe, wystarczą trzy krople krwi, po jednej z każdego "ja". - Nie patrz na nią. - Z tym będzie związana część misji. Zastrzegam jednak, że do misji w przyszłości zostaną wybrani tylko najwprawniejsi podróżnicy. Jest to najniebezpieczniejsza misja, bolesna sama w sobie. Wprawny podróżnik w przyszłości może wytrzymać zaledwie pół godziny. Dlatego do tej misji typowałbym Ren i Sainta, względnie Echo, ale o składach do poszczególnych misji zostaniecie jeszcze poinformowani.
Agnes przyglądała się mi z mieszaniną ciekawości, strachu i czegoś jeszcze, czego nie potrafiłem zidentyfikować. Znowu miała czerwone uszy.
SKUP. SIĘ.
Spojrzałem na wymienione przeze mnie osoby. Ren wydawała się zmartwiona, ale jednocześnie przyjmowała wszystko ze spokojem i zrozumieniem. Saint... Saint był Saintem. Nie uśmiechał się, ale jednocześnie widać było, że byłby gotowy na tę misję. Twarz Echo wyrażała tylko skupienie. Nic więcej. Nigdy niczego nie wyrażała. Prawie jak twarz Annabeth, o którą swoją drogą też się martwiłem. Właściwości bursztynu... obawiałem się, że już zablokowała swoje emocje.
Potem zerknąłem na innych Wybrańców. Avriella słuchała, choć miałem wrażenie, że myślami była już na sali treningowej. Walka naprawdę była jej atutem. Megan była dziwnie spięta, jakby dopiero sobie uświadamiała, że misję naprawdę się już zaczynają. Deirdre była chyba w ogóle całkowicie oderwana od rzeczywistości, jak z resztą zawsze. Trochę mnie przerażała.
Elliott i Tara szeptali coś między sobą, czyli jak zwykle. Annabeth, jak już wspomniałem, nadal patrzyła pustym wzrokiem. Linor z kolei rzucała mi spojrzenie jak na idiotę, nadal nie wierząc w moją szczerość i prawdziwość tego, co się działo. [TUTAJ WSTAW OPIS JESZCZE JEDNEGO WYBRAŃCA, NIE?]
I jeszcze Agnes.
Na nią i tak już patrzyłem wystarczająco długo, żeby wydało się to podejrzane, więc odwróciłem wzrok.
- Będą jeszcze misje, które będą ważne w ustaleniu jakie dokładnie okoliczności muszą być spełnione, żeby uwięzienie zadziałało. Dodatkowo w najbliższym czasie odbędą się spotkania z Wybrańcami dotyczące kamieni szlachetnych. Będziemy się spotkać w mniejszych grupkach. Skontaktuję się z wami osobiście. - Uśmiechnąłem się lekko. - W razie pytań możecie przychodzić do mnie. A teraz już nie będę wam zabierał więcej czasu. Miłego dnia.
Ruszyłem do wyjścia, pozwalając im wszystko przetrawić.

Annabeth Coleman · 2017-12-05 07:02:57

Z trudem przełknęłam ślinę. Co to w ogóle miało znaczyć? Byłam spokojna ale... Coś w środku mówiło mi, że tylko zmierzchu, że tak na prawdę bardzo niepokoi mnie to wszystko...
Odrzuciłam od siebie niepotrzebne myśli i wzięłam głęboki oddech. Jesteś opanowana Annabeth.
Wstałam i spojrzałam na tego białowłosego chłopaka, a potem na panią Endicott. Jej twarz nabrała ostrości, miała zaciśnięte wargi i również wstała z miejsca.
Odwróciłam wzrok i wyszłam.

Tara Russell · 2017-12-05 07:17:13

Zostawiłam Elliotta i ruszyłam w stronę Sainta żeby z nim pogadać. Chciałam z nim pogadać, on zawsze miał zupełnie inne spojrzenie na takie sprawy.
Jednak zanim podeszłam do niego zrobiła to spięta Endicott. Dobra, nie będę jej przeszkadzać w płakaniu. Wywróciłam oczami i jedynie poklepałam Sainta w plecy gdy go mijałam i wyszłam.

Ren Endicott · 2017-12-05 07:26:55

I ja i Saint spojrzeliśmy za dziewczyną. Jednak tym razem nie chciałam rozmawiać o niej, a o sprawie, która ważyła na życiu.
Skrzyżowałam ramiona w napięciu, przyglądając się mu, on jednak wciąż patrzył w stronę drzwi. Wzięłam głęboki oddech.
- Myślę, że powinieneś się nie zgodzić na tą misję - powiedziałam z ogromną troską i niepokojem.

Saint Ununquadium · 2017-12-05 07:36:18

Westchnąłem i odwróciłem wzrok, by spojrzeć na Ren. Skrzyżowałem ręce na piersi, nie dając rady na uśmiech. Zresztą nie czas na to.
- Cociu, już o tym rozmawialiśmy. Nie jestem już dzieckiem. A teraz gdy to jako tako pamiętam mogę nawet powiedzieć, że też byłem pierwszym.

Ren Endicott · 2017-12-05 07:40:36

Pokręciłam głową.
- Wielu rzeczy jeszcze nie pamiętasz, a-a jak to zaszkodzi twojej pamięci? Takie podróże wyniszczają człowieka od środka - próbowałam go przekonać. - Martwię się, Saint.

Saint Ununquadium · 2017-12-05 07:42:17

Kręcę głową.
- Doświadczenia mogła zapomnieć moja pamięć, ale ciało i podświadomość są bardziej wytrenowane niż myślisz - skwitowałem. - Bardziej martwiłbym się o Ciebie. Nadal masz problemu ze szmaragdem...

Ren Endicott · 2017-12-05 07:56:57

Ogarnęłam włosy z twarzy.
- Teraz tak, wtedy nie. Też mam spore doświadczenie. - Rozejrzałam na boki. Serce zaczynało mi być coraz szybciej. - Przed oddaniem szmaragdu synowi żyliśmy ze sobą w zgodzie... - W trakcie mówienia mimowolnie sięgnęłam do kamienia.

Saint Ununquadium · 2017-12-05 07:58:45

Pzekrzywiłem głowę.
- Teraz tak przecież nie jest... Nawet gorzej, kamień szarpie tobą na prawo i lewo - westchnąłem, sam zatroskany.

Ren Endicott · 2017-12-05 08:07:35

- Kwestia czasu zanim znów się do siebie przekonamy. Mieliśmy długą przerwę - przypomniałam, po czym Uniosłam dłoń. - Nie odwracaj kota ogonem, mój drogi. Wiem, że ostatnio nie jestem wiarygodna, lecz gdybyś pamiętał ciutkek więcej... - Westchnęłam z bólem, chciałabym aby pamiętał.

Saint Ununquadium · 2017-12-05 09:48:35

- Przypomnę sobie - zapewniłem. - I nie zrezygnuje z misji jeśli od tego zależy życie wielu ludzi... Zresztą nie ma co się teraz tym martwić. Mam lekcje - skrzywiłem się gdy usłyszałem jak Honest warczy coś przy wyjściu z auli.

Ren Endicott · 2017-12-05 09:54:26

Pokręciłam głową i dotknęłam jego policzka.
- Dobrze, mój drogi. Wybacz, nie jesteś dzieckiem, twoja decyzja jest słuszna i dobra, a ja jestem nadopiekyncza. - Uśmiechnęłam się do niego ciepło i z miłością. - Idź już.

Saint Ununquadium · 2017-12-05 09:59:46

Westchnąłem i pokiwałem głową.
- Miłego dnia, ciociu - rzuciłem tylko, podbiegając do Honesta, który zaczynał już naprawdę przesadzać.
- Wolałem Cię, gdy byłeś zakochany - burknąłem, gdy mijałem go w drzwiach.

Roger Honest · 2017-12-05 10:01:25

- Nie denerwuj mnie i się nie interesuj - odparłem, trzepiąc go po tej białej czuprynie.
Wsadziłem dłonie w kieszenie czekając aż wszyscy uczniowie wrócą na lekcje.

Ren Endicott · 2017-12-05 10:41:49

Razem z pozostałymi uczniami podeszłam do drzwi ale zatrzymałam się i stanęłam po jego drugiej stronie niż Honest. Chciałam aby to wszystko się uspokoiło, a wszyscy uczniowie opuścili audytorium.
Popatrzyłam na Rogera i zagryzłam warge.
- Nie wiem jakich słów uczyć, aby cie za to wszystko przeprosić... - Zaczęłam niepewnie, znów biła od niego ta sama aura spokoju co wtedy gdy po raz pierwszy rozmawiałam z nim gdy tu przyjechałam. Był to niepokojący spokój, taki pełen napięcia jak ten przed burzą.

Roger Honest · 2017-12-05 12:27:33

Zacisnąłem zęby i spojrzałem na Ren bez emocji.
- Nie ma problemu - skłamałem gładko. - James odcisnął na tobie silne piętno. Próbowałaś go tylko bezskutecznie zastąpić - wzruszyłem ramionami.

Ren Endicott · 2017-12-05 12:43:15

Podeszłam bliżej, kręcąc skrzywiona głową.
- Nie, nie chcę go zastępować, nie da się zastąpić jednego człowieka drugim. - Czułam gorąco na policzkach. Byłam naprawdę sfrustrowana, nie umiałam znaleźć odpowiednich słów, choć bardzo mi na tym zależało. - Popełniam błędy, popełniam całą masę błędów... Nie chce aby one odbijały się na tobie...

Roger Honest · 2017-12-05 12:48:45

- Nie używaj mnie jako plastra na swoje zranione serce, Ren - skwitowałem. - Sądzisz, że ja po prostu pogodzę się z tym, że nigdy go nie zastapię? Że muszę znów ustępować, rywalizować i to do tego z martwym?! Nie, Ren, ja też mam swoje granice, które niedługo zostaną przekroczone - musiałem wziąć oddech by się uspokoić. I tak za dużo ze mnie uszło z tej frustracji.
- Ja... też czasem potrzebuje miłości. Ale kiedy cała twoja miłość ma inne ujście... czy ma to sens?

Ren Endicott · 2017-12-05 13:37:08

Automatycznie wyciągnęłam rękę i złapałam go za dłoń.
- Nie twórz zapory, proszę cię tak bardzo! Czy jeśli dam ci więcej czasu, spróbujesz mi to wybaczyć? - spytałam wręcz szeptem ze szklanymi oczami.
Żal naratał we mnie coraz bardziej. Od bardzo dawna nie czułam czegoś takiego, Roger był jak piasek, który przesypywał mi się przez dłonie, a ja nie mogłam go zatrzymać przy sobie.

Roger Honest · 2017-12-05 14:09:20

Zacisnąłem ponownie zęby, na tyle mocno, że bałem się, że zaraz je połamie. Ona prawie płakała. Przeze mnie.
Rozejrzałem się po auli, ale zostaliśmy tu już tylko my. Westchnąłem więc ciężko i pozwoliłem, by mój smutek i samotność były odczuwalne. Nigdy nie chciałem by Ren tego poczuła.
- Zawsze Ci wybaczam... - mruknąłem, nie patrząc na nią.

#101 2017-10-05 21:46:41

Odp: Audytorium

#102 2017-10-05 21:53:37

Odp: Audytorium

#103 2017-10-05 21:56:20

Odp: Audytorium

#104 2017-10-05 21:58:28

Odp: Audytorium

#105 2017-11-16 22:29:16

Odp: Audytorium

#106 2017-12-05 00:34:51

Odp: Audytorium

#107 2017-12-05 07:02:57

Odp: Audytorium

#108 2017-12-05 07:17:13

Odp: Audytorium

#109 2017-12-05 07:26:55

Odp: Audytorium

#110 2017-12-05 07:36:18

Odp: Audytorium

#111 2017-12-05 07:40:36

Odp: Audytorium

#112 2017-12-05 07:42:17

Odp: Audytorium

#113 2017-12-05 07:56:57

Odp: Audytorium

#114 2017-12-05 07:58:45

Odp: Audytorium

#115 2017-12-05 08:07:35

Odp: Audytorium

#116 2017-12-05 09:48:35

Odp: Audytorium

#117 2017-12-05 09:54:26

Odp: Audytorium

#118 2017-12-05 09:59:46

Odp: Audytorium

#119 2017-12-05 10:01:25

Odp: Audytorium

#120 2017-12-05 10:41:49

Odp: Audytorium

#121 2017-12-05 12:27:33

Odp: Audytorium

#122 2017-12-05 12:43:15

Odp: Audytorium

#123 2017-12-05 12:48:45

Odp: Audytorium

#124 2017-12-05 13:37:08

Odp: Audytorium

#125 2017-12-05 14:09:20

Odp: Audytorium

Stopka