Biblioteka

Ren Endicott · 2018-03-09 09:50:14

Pokiwałam delikatnie głową. Ciężar i ciepło jego dłoni na moim ramieniu dawało przyjemne ukojenie i spokój.
- Tak, wiem - przytaknęłam z uśmiechem. Wolną dłonią ogarnęłam niesforne kosmyki włosów, które wypadły z kucyka. - Jestem z ciebie dumna - dodałam. - Coś zapłonęło, jakaś iskra. Było ją czuć w całej bibliotece.

Roger Honest · 2018-03-09 09:55:21

Pokiwałem głową.
- To dobrze. Chciałbym mieć tą kłótnię za sobą - przyznałem. - Jest dla mnie ważna, to moja siostra. Cieszę się, że... Może to zrozumie. Pomogłaś mi, zrozumieć, jak mam do niej mówić, więc... jest duża szansa - uśmiechnąłem się łagodnie.

Ren Endicott · 2018-03-09 10:36:21

- Rodzina jest ważna. Oboje zapomnieliście jak to jest ją mieć. A każdy człowiek jej pragnie, choćby najmniejszej - mruknęłam cicho. Zapewne powtarzalam się już setny raz. - Cieszę się, gdy na nowo z siostrą staje się sobie bliżsi.

Roger Honest · 2018-03-09 10:55:16

Także pokiwałem głową i z ramienia swoją dłoń przeniosłem na policzek Ren. Pogłaskałem go delikatnie.
- Skarbie... Ty też jesteś moją rodziną - przypomniałem. - Bardzo bliską. Mogę na tobie polegać zawsze i wszędzie. No i... Kocham cię. To chyba najważniejsze... - zauważyłem, spoglądając na rumianą twarz kobiety. Pięknej kobiety. Mojej ukochanej kobiety. Za którą nadal mógłbym oddać życie.

Ren Endicott · 2018-03-09 11:47:11

Poczułam przyjemne ciepło, które rozlało się po moim ciele i nie było to powiązane z mocą kamienia. To było szczęście w czystej postaci.
Policzki zapłonęły mi mocniej, a uśmiech poszerzył się nieco. Nakryłam swoją dłonią jego dłoń.
- To wiele dla mnie znaczy, miły, ale to nie to samo. Ona jest twoja siostrą, Roger. To zupełnie inny wymiar miłości - szepnęłam.

Roger Honest · 2018-03-09 11:56:15

Pokiwałem pośpiesznie głową.
- Naturalnie. Poza tym, Ninę można nienawidzić i kochać jednocześnie - parsknąłem, przez moment wracając wspomnieniem do domu, jednak zaraz potem znów spoglądając na Ren. - A ciebie? Nie da się, nie kochać... - zauważyłem. - Chciałbym być jedyny, który myśli o tobie w ten sposób... - wymruczałem do siebie, lekko się krzywiąc. Bo to niemożliwe. Było ich trochę. James to tylko czubek góry lodowej, z powodu którego sam musiałem zadbać o Ren. On nie umiał. Bardziej ją krzywdził. Przynajmniej ja to tak widziałem.

Ren Endicott · 2018-03-09 12:06:16

- Nienawiść to silne uczucie, mój drogi. - Zmarszczyłam brwi. - Nie powinno go być w żadnej relacji... - powiedziałam łagodnie. Pogładziłam palcami po wierzchu jego dłoni. - Zapewne tylko ty darzysz mnie takim uczuciem. Każda miłość jest inna, każdy kocha inaczej. Świat jest kolorowy i różnorodny.

Roger Honest · 2018-03-09 12:24:22

Pokiwałem głową zamyślony.
- No tak... - mruknąłem tylko, myśląc. Nie lubiłem myśleć tym bardziej w temacie, gdzie nie powinienem myśleć. Ile razy ktoś już przysiągł Ren miłość? Ile raz ona to zrobiła? Dlaczego ja liczę się dopiero po tylu latach, skoro kochałem ją od wielu wielu lat...
- Wybacz. Pewnie cię zatrzymałem - cofnąłem się. - Chciałaś się pewnie przygotować do lekcji, a ja tylko... - Stoisz w dziale erotycznym, spróbuj zwiać. - Nieważne zresztą...

Ren Endicott · 2018-03-09 12:30:48

Zachichotałam.
- Czekam mnie ciężka lekcja po świętach. Pierwsza klasa stwierdziła, że średniowiecze było nudne. Całą lekcje prowadziliśmy chaosltyczną rozmowę.Wiec obiecałam im dyskusje na ten temat. Mam po swojej stronie dwóch uczniów. - Wzruszyłam ramionami rozbawiona i objęłam obiema dłońmi książkę. - Zobaczymy co będą mieli do powiedzenia - powiedziałam entuzjastycznie. Nie przeszkadzało mi, że mieli swoje zdanie. Chciałam tylko aby wiedzieli za czym dokładnie się opowiadają.

Roger Honest · 2018-03-09 12:35:38

Pokiwałem głową i z jakiegoś powodu chciałem uciec.
- To... miłego przygotowywania się... - wydukałem, cofając się i odwracając wzrok. Tak już jest Roger, tak już mają nieśmiertelni. Tylko ty potrafisz marnować życie myśląc o jednej kobiecie. Widocznie inni potrzebują po prostu miłości, a nie osoby.
Rany, powinienem pójść na odwyk. Jeszcze chwila i zwariuję martwiąc się o Ren, która od lat dba o siebie samej znakomicie. Nie jesteś czynnikiem niezbędnym, a dodatkiem.

Ren Endicott · 2018-03-09 12:39:43

Zmarszczyłam brwi i pozwoliłam kamieniowi otworzyć się na serce Rogera, lecz ledwie co poczułam to chłodny niepokój.
Zamrugałam, a mężczyzna zniknął za regałem, jakby nigdy go tu nie było.
- Roger - mruknęłam, ruszając za nim, jednak nie byłam pewna, czy już nie jest za daleko.

Roger Honest · 2018-03-09 12:41:57

Zatrzymałem się.
- Tak? Pomóc ci w czymś? - zapytałem od razu z odruchu. Dlaczego tak strasznie się bałem, że nie jestem wart by ją zatrzymać, by pozwolić jej zostać, dlaczego tak bałem się, że odejdzie, gdy to uczucie zgaśnie, dlaczego, dlaczego, dlaczego...

Ren Endicott · 2018-03-09 12:45:10

Przycisnęłam książkę do piersi, błądząc wzrokiem po jego twarzy.
- Czy coś się dzieje? Znów zaczynasz ode mnie uciekać... - Wyprostowałam się, choć i tak stałam już prosto, więc była to minimalna różnica. - Zrobiłam lub powiedziałam coś nie tak?

Roger Honest · 2018-03-09 12:52:00

- Nie, nie, skąd... - przeczesałem palcami włosy, by zebrać myśli. - Po prostu mam wrażenie, że czasem się... Nie rozumiemy - wydukałem. - Ja się boję, że cię stracę, a ty brniesz do przodu, bo to robiłaś zawsze. Ja martwię się ile ludzi cię mogło skrzywdzić, ty się tym nie przejmujesz... - wziąłem oddech, szczęśliwy, że nikogo nie było w bibliotece. - Ja martwię się, którym "miłym" jestem, a ty uważasz, że każdy z nich to było co innego. Ja po prostu wiem, że kiedyś przeminę i wiesz co? I będzie kolejny ktoś. Inny. A ja będę przeszłością... - odwróciłem wzrok. - Nie jestem ci potrzebny, byś była szczęśliwą i... tego się boję.

Ren Endicott · 2018-03-09 14:04:07

Policzki pokryły mi się czerwonymi plamami. Poczułam jak kamień zaczyna się grzać, jedynie czekając aż stracę nad sobą kontrolę.
- Rogerze, ależ to niedorzeczne! - oznajmiłam, biorąc następnie głęboki oddech. - Twoje troski biorą się z bólu, który dopadł cie wiele razy. - A moja osóba była jedną z przyczyn jego nieszczęść. - Ból wywołuje strach, ale miłość może to wszystko złagodzić... - szepnęłam, jednak mój ton był wciąż stanowczy. Wyciągnęłam dłonie i zacisnęłam palce na jego dłoni.
Patrząc mu w oczy, skupiłam się na energii szmaragdu, który gdyby tylko mógł, najprawdopodobniej wierciłby się ze zniecierpliwienia.
- Tylko musisz w to uwierzyć... Póki się przed tym wszystkim wzbraniasz i zabierasz... Trudno do ciebie dotrzeć, Roger. Do twojego serca.
Chciałam wziąć na siebie jego troski i zmartwienia, szmaragd umożliwiał mi taką opcję. Dlatego uporczywie trzymałam jego dłoń, próbując sobie przypomnieć mechanizm usuwania brzydoty.

Roger Honest · 2018-03-09 14:09:30

Pokręciłem głową.
- Ren, mówiłem ci, że nie chce byś ich brała. To dla ciebie niebezpieczne, a poza tym... - zasnąłem palce na jej dłoni, odwracając wzrok. - Zaczęłabyś mnie zapewne unikać - wymruczałem. - Jestem cholernym egoistą i nie wiem... czy gdybyś zobaczyła jak ohydne jest moje pragnienie posiadania, czy byś ode mnie nie uciekła... a ja nie miałbym prawa cię zatrzymać...

Ren Endicott · 2018-03-09 14:13:51

Moja pierś uniosła się i ciężko opadła, a ramiona zdarzały.
- Przecież mogę Ci pomóc - szepnęłam z żalem. - Chcę Ci pomóc. Czas skrzywdził Cie tak bardzo...
Zacisnęłam zęby. Trudno było mi mówić i skupiłać się na działaniu szmaragdu, a póki mogłam to próbowałam.

Roger Honest · 2018-03-09 14:20:16

- Wiem to - wymruczałem. - Ale nie chce patrzeć jak odsuwasz się ode mnie... bo nie zasługuje na ciebie... a boję się, że tak właśnie jest...
Nie umiałem na nią spojrzeć. Sam jej dotyk mi pomagał, ale gdyby odkryła ile mam krwi na rękach, co robiłem podczas wojen, jakim idealnym katem byłem oraz jak długo odrzucałem innych, zgożkniały po moim zawodzie miłosnym z Ren...
Chryste, byłem idealny, bo to przeżyłem, ale dla Ren... Ren może to obrzydzić. Odrzucić. Gdyby wiedziała ile w sobie noszę...

Ren Endicott · 2018-03-09 16:59:01

Westchnęłam.
- Ty tak mówisz. Zamykasz się, bojąc się porażki - powoedzialam twardo. Jednak mój wzrok był łagodny.
Objęłam delikatnie i z czułością obiema dłońmi jego twarz. Pogładziłam kciukami po policzkach.
- Twoje serce potrzebuje lekarza... - Przełknęłam gule w gardle, wyczuwając w końcu wiele ran, które wciąż krwawiły, ale nie potrafiłam iść dalej. A to powodowało moja frustrację. - Musi się zregenerować, Roger. Pozwól mu dojść do siebie. Jesteś wspaniałym człowiekiem, wiem to, wiem to doskonałe. I wiem, że jeśli będziesz chciał, to otworzysz szerzej oczy, a wszystkie twoje troski okażą się nie być takie skomplikowane.

Roger Honest · 2018-03-09 17:10:49

Przełknąłem śline. Jeszcze raz rozejrzałem się po bibliotece. Była zamknięta, ja miałem klucz, ale tak dla pewności...
Poprowadziłem Ren do poduszek na głębokim parapecie okna. Usiadłem tam sam, a następnie usiadła Ren. Pocałowałem ją delikatnie i długo, spodziewając się, że to ostatni pocałunek. Byłem pewien.
- Jeśli uważasz... że to niezbędne... to wejdź - westchnąłem i zniosłem jazda barierę jaką w sobie nosiłem. Rozluźniłem ramiona, oparłem się o parapet i przymknąłem oczy, czując się jakbym się poddał.
Ren... Ren, skarbie najdroższy... kocham cię najmocniej na świecie. Naprawdę... zobacz to.

Ren Endicott · 2018-03-09 17:33:06

Znów ujęłam jego dłoń w obie swoje i delikatnie zacisnęłam na niej palce. Tak naprawdę nie potrzebowałam bezpośredniego kontaktu, jednak o wiele łatwiej było mi skupić się na tym, co chciałam osiągnąć.
Zauważyłam jak się rozluźnił, za to ja musiałam nagiąć wszystkie mięśnie i powoli "zaglądać" do jego serca.
Nie mogłam dostrzec dokładnych przyczyn ran, ale czułam ból. Jedno uderzenie za drugim. Musiałam zacisnąć powieki oraz zagryzając wargę. Każdy zawód miłosny, utrata bliskich, a w szczególności rodziny, żadna z tych ran nigdy się nie zagoiła, w dodatku było w nim mnóstwo obrzydzenia,żalu i szaleństwa z powodu uczynków, które miał na sumieniu, a raczej głęboko w sercu.
Skrzywiłam się, gdy kolejne ukucie wywołało gwałtowną fale bólu w skroniach.

Roger Honest · 2018-03-09 17:43:51

Starałem się nie myśleć Ren, ale to mi pomagało. Pewna część mnie nie widziała sensu życia bez wiedzy, że gdzieś jest mój mały skarb... chciałbym by widziała to, a nie te wszystkie złe, zimne i bezlitosne emocje...
Rozpaczony zacisnąłem dłoń na palcach Ren. Nie potrafiłem otworzyć oczu, jednak widziałem, że to musi być dla niej ciężkie.

Ren Endicott · 2018-03-09 23:20:58

Czułam wszystko na raz. Każda kolejna rzecz, przez którą przechodził Roger, a którą teraz mogłam odczuwać, powodowała nieprzyjemny dreszcz. I pomimo, że być może nie powinnam to szukałam tego co najbardziej go krzywdziło i bolało. I trwało to długo. Byłam okropnie wolna i choć starałam się, to miałam wrażenie że mu nie pomogę. Moje umiejętności były osłabione przez lata przerwy. Minęła chyba wieczność, gdy w końcu coś zaczęło się dziać. Poczułam jak na moje ramiona wpływa ciężar. Odnalazłam największą i jedną z najbardziej skrytych ran. Zapewne bez współpracy nie udałoby mi się dotrzeć tak daleko. Starałam się wyrównać oddech. Wiedziałam, że choćbym bardzo chciała, nie uda mi się zabrać wszystkiego, ale chciałam wziąć jak najwięcej cierpienia. Gdy to wszystko powoli przepływało z jego ciała na moje zrobiło mi się chłodno.
Gdy poczułam jego zaciskające się palce przeraziłam się, że mogłam sprawiać mu ból – być może czuł to wszystko... A ja... Ja chciałam pomoc, nie... Nie chciałam go krzywdzić.
Puściłam jego dłoń i odsunęłam się od niego, ciężko oddychając. Popatrzyłam na Rogera szeroko otwartymi oczami, pełnymi niepokoju. Zrobiłam mu coś?

Roger Honest · 2018-03-09 23:30:04

Ramiona opadły mi wzdłuż ciała i zgarbiłem się, zupełnie wyprany. Mój największy strach, słabość, jedyna skaza na idealnej powłoce samobiczującego się.
Uniosłem powieki na Ren, choć zrobiłem to z niechęcią. Musiałem wyglądać żałośnie.
- Więc... wiesz już - wymruczałem. - Karałem się za to wszystko, odsuwając ludzi od siebie. Tyle lat trwając w samotności - mówiłem płynnie, choć miałem wrażenie, że w myślach brzmi to jak zdarta płyta. - Moja kara, za haniebne czyny.

Ren Endicott · 2018-03-09 23:41:00

Dotknęłam dwoma palcami skroni. Wzięłam głęboki oddech. Czułam zmęczenie, ale zignorowałam je. Rogerowi nic nie było. Nie miałam pojęcia na ile zdołała pomoc, ale na pewno mu nie zaszkodziła. Ta wiadomość nieco mnie uspokoiła. Jednak...
- Karałeś...? - spytałam załamującym się głosem.

#251 2018-03-09 09:50:14

Odp: Biblioteka

#252 2018-03-09 09:55:21

Odp: Biblioteka

#253 2018-03-09 10:36:21

Odp: Biblioteka

#254 2018-03-09 10:55:16

Odp: Biblioteka

#255 2018-03-09 11:47:11

Odp: Biblioteka

#256 2018-03-09 11:56:15

Odp: Biblioteka

#257 2018-03-09 12:06:16

Odp: Biblioteka

#258 2018-03-09 12:24:22

Odp: Biblioteka

#259 2018-03-09 12:30:48

Odp: Biblioteka

#260 2018-03-09 12:35:38

Odp: Biblioteka

#261 2018-03-09 12:39:43

Odp: Biblioteka

#262 2018-03-09 12:41:57

Odp: Biblioteka

#263 2018-03-09 12:45:10

Odp: Biblioteka

#264 2018-03-09 12:52:00

Odp: Biblioteka

#265 2018-03-09 14:04:07

Odp: Biblioteka

#266 2018-03-09 14:09:30

Odp: Biblioteka

#267 2018-03-09 14:13:51

Odp: Biblioteka

#268 2018-03-09 14:20:16

Odp: Biblioteka

#269 2018-03-09 16:59:01

Odp: Biblioteka

#270 2018-03-09 17:10:49

Odp: Biblioteka

#271 2018-03-09 17:33:06

Odp: Biblioteka

#272 2018-03-09 17:43:51

Odp: Biblioteka

#273 2018-03-09 23:20:58

Odp: Biblioteka

#274 2018-03-09 23:30:04

Odp: Biblioteka

#275 2018-03-09 23:41:00

Odp: Biblioteka

Stopka